Radomirze! Człowieku! Jesteś moim bliźnim lecz nie czuję wobec ciebie ni krzty sympatii. Czemu? Jesteś bowiem przykładem pseudo nowoczesnego produktu sprzedawanego na tony przez pozbawione wszelkich zahamowani telewizyjne i prasowe korpo-szczury. Jesteś mięchem, boczkiem ciachanym brudnym nożem i pasztetową zawijaną w gazetę. Sam nie zdajesz sobie sprawy z faktu, że gdy minie termin ważności macherzy socjotechniki wyrzucą cię bez zbędnych ceregieli do śmietnika; jak to się czyni z zepsutym jogurtem. Wyśliniasz się w rękaw wspominając: „Wyobraź sobie, że masz 12 lat. Jest rok 1984. Odkrywasz, że podniecają cię chłopcy.”. Chwilę później dodajesz sobie animuszu: „[…] nie jestem sam, jest nas dwóch, ekstremalnych zboczeńców.”. Bohater też z ciebie niepośledni: „Jeszcze jako 10-latek w stanie wojennym biegałem z ojcem tłuc się z zomowcami.” (Hłe, hłe, hłe… A rączka wciąż boli?). Innych wynurzeń przytaczać nie będę gdyż nie wnoszą nic nowego. Ustawiłeś się jako bohaterski indywidualista, któremu śmierdzi normalność. Twój wybór. Szkoda tylko, że jako znak rozpoznawczy wybrałeś ekshibicjonizm. Wystawiasz tyłek przez okno na widok publiczny i to – zamiast cennych umiejętności, mądrości czy doświadczenia – ma być powodem by ludzie cię szanowali i obdarzyli zaufaniem. Ustawiasz się w jednym szeregu z pokemonami, kobietą z brodą i butodziobem z objazdowego cyrku. Dodatkowo wystawiasz fałszywe świadectwo tym z homoseksualistów, którzy potrafią oddzielić sprawy publiczne od prywatnych i nie ogłaszają wszem i wobec z kim spędzają sobotni wieczór. Radomirze, zastanów się nad sobą. Kopnij w tyłek alimenciarza i powróć do korzeni (jeśli to co paplałeś jest prawdą). W przeciwnym razie uznam, że nie jesteś żadnym zatroskanym o bieg spraw obywatelem o skłonnościach homoseksualnych lecz zwyczajnym pedałem. Amen!
PS Nie mogłem
